Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Tıp Fakültesi Öğrenci Dergisi

İçeride ışık, dışarıda ise karanlık olduğu sürece; camdan sadece içerinin yansıması görülebilir. Gece yolculukları bu yüzden daha az sevilir miydi acaba, dışarıdaki manzaranın görülememesi adına? Saati kalmayan bir sefer, camdan içeriyi izlemeye zorlayabilir miydi inanı? İşte o zaman birkaç metrekareye sığacak alan, bu alan içine sığabilecek kadar insan; gözlerin sahibi en önde olacak şekilde yansımaya başlardı. İnsanı aynaya baktığından, insanları gördüğünden daha uzun süre maruz bırakır; kendini ve kendi içinde bulunduğu mekânı seyretmeye. Oysa dışarıdaki anlık geçen onca manzara tercih edilirdi. Yanından geçip gitmekle görülmüyordu ama en azından sürekli değişiyordu, insanı bunaltmıyordu. Ama dışarıyı karanlık basınca kendinden başka bakacak şeyi kalmayan insan önce biraz sıkılır sonra kendi seyri ile sohbete dalar. İçten içe ne konuşur bilinmez ama en nihayetinde kendine bakan gözler fark edebilir, dışarıdaki aydınlığın en sonunda uzaktan parladığını. Ve böylece yansıma hafifçe kalkar camdan, dışarısı biraz olsun görülmeye başlar. Belki de dışarıdaki karanlık içerideki aydınlığı görmekle biter. Belki de sabah saati kalmayan bir seferin, başına değil sonuna hitap etmeli, yolculuk saati.